"Pídeme lo que quieras" Megam Maxwell izengoitiaz famatu den María del Carmen Rodriguez del Álamo Lazarok idatziriko zortzi liburuetako lehena egokitu dute Ivy Heshek, Vivian Dakotak eta Marina Martín Lagunak, eta Lucia Alemanyk zuzendu du filma.
Karteldegiari ginen so, eta benetan merezi zuen munstrorik aurkitu ez. Pixkanaka-pixkanaka, baina, "notiziyak" hasi zitzaizkigun iristen: Art pailazoa bide zen bere etorrera prestatzen.
Zinemak ez ditu izan estimu handian ez toreroak ez zezenak. Badira gaia ukitzen duten pelikulak. Baina ez hainbeste, eta ez batzuek eta besteek merezi duten bezain goi mailakoak. Ez da izan kapaz, inolaz ere, gizakiaren eta zezenaren arteko herio dantza harrapatzen.
Donostiako Zinemaldian El hoyo 2 estreinatu zen jende, zale, miresle, adoratzaile makina, andana, saldo baten txalo eta oihu artean. Hain ziren zale, hain ziren jendaia leial sutsuak, ezen artean bigarrena proiektatu ez bazen ere batek baino gehiagok eskatu zuten, ezin ozenago eskatu ere, El hoyo 3.
Éloïc Gimenez Yoon zuzendariak sartu berri du Linkedineko bere curriculumean eta bere International Movie Data Base entziklopedia birtualean iragan larunbatean Deban jaso zuen saria.
Gore estiloko film nazkante eta odolduek botagura eragiten dizute? Oso serio hartzen duzu zinemak esandakoa, erakutsitakoa? Horrelakoxea bazara ezingo duzu dastatu Ti Westen eta Mia Gothen Maxxxine jukutria, barrabaskeria delizios infernuzkoa.
Gure karteldegiko galdu ezinezko pelikula bat aurkezten dizuet: "The Bikeriders". Burdinaz, gasolinaz, olioz, gauaz, amodioz eta desamodioz gainezka dago, eta Shakespeareren arrastoak antzemango dituzue erraz asko, herioa, mendekua eta libertatearen grina dantzan dabiltzalako bertan.
Mexiko, bere, gure, inoren baitan ezin hartuzko lurra. Ez da inolaz ere harritzeko moduko kasualitatea hauteskunde kanpainan zirela, Cannesen Jacques Audiarden Emilia Pérez filma estreinatu izana.
Aldatu dira formatuak. Aldatu dira euskarriak. Aldatu dira ikusleon usadioak. Aldatu dira pantailak. Baina zinemak hortxe darrai, gure etxe ondoko areto korrientetan zein luxuzkoetan; gure etxe barruko pantaila harrigarrietan.
Pelikula trakets, petral, mingarri, txepel, txotxolo bat baino gehiago irentsirik, azkenetan geundelako beldur ginela, abisurik gabe, zalaparta egin barik, bi film apartek besarkatu gaituzte.
Viniloak nola, kaseten zinta nola, 8mmko zeluloidea modan da, berpiztu da. Zinemagintza abangoardian diren askok ezinbesteko dute jolasean zein esperimentuetan jardun ahal izateko.
Zinemaren Historian eta Kondairan (Maiuskulaz) badira bi film non musikak eta zeluloideak, soinuak eta irudiak bat egiten duten gure begi aurrean, gure zentzumen guztiak piztuz, gure nerbio- bukaerak gori-gori jarriz, gure plazera kasik jasanezin bihurtuz, gure buru-oreka mehatxatuz.
Zergatik ari gara duela 20 urte baino dezente gehiago mundua astindu zuten abestiak (gora)aipatzen zinemaren inguruko espazio gurean? Sinetsi ala ez, bada zio benetakoa, garrantzitsua. Esanguratsua. Zinema malkoz bustia.
Zorrotz eta errukigaitz jo behar du beti muntatzaileak. Inoren malkoek eta aieneek ez diote bihotza ukituko. Sortu behar du(t)en pelikula besterik ez du izango esku artean, begi aurrean eta pentsamenduetan.
Intimitate-koordinatzaile hori zentsore ote ala aktoreen zein zuzendarien, zein lantalde guztien laguntzaile leiala? Zuena (eta beraiena) da deliberamendua.
Zuzendariak sartzen dira auzo marjinaletan eta harridurak (baita zirrarak ere) jotako kamera batekin filmatzen dute han dagoena (edo bertakoek, ironiaz, horiengandik ezer probetxuzkorik lortuko ez dutela jakinik, uzten dietena). Pentsatuz salaketa sekulakoa izango dela euren zine puska.
Gaita-jotzaileak Donostiako hondartzen parean? Bai, zin egiten dizuet. Existitzen ez bada ere denok ezagutzen dugun herri batean kokaturiko "Bizkarsoro" film ausarta, elegantea, tristeziaz betea baina atzoko pasadizo malerusak biharko egunetara salto egiteko probesten dituena, lagundu nahi zuten.
Begoña del Teso zinema adituak dioenez, berak ez ditu Zinemaldiko sail ofizialeko filmak ikusten ez baitu perfekzioa bilatzen. Berari pelikula ausartak gustatzen zaizkio, ausardiak sortutako film inperfektuak. Perlak saila oso polita iruditzen zaio, jendeak erabakitzen baitu zein lan den irabazlea.
"Misión a Marte" zuri-beltzean da filmatua. 16 milimetrotan. Benetako zeluloidean, bai. Elias Querejeta Zine Eskolako bitarteko teknikoekin eta bertako ikasle-irakasleen sostenguaz.
Regan, beldur zale guztiok oraindik ere ikaratzen gaituen dontzeila. Orain urteak, orain hamarkadak, ezagutu genuen, bai; halaz guztiz, oraindik ere dar-dar egiten dute gure barrenek izen hori entzutean.
Zuetako batzuek pentsatuko duzue pelikulen bukaerako kreditu tituluak leitzen ditugunok film horren autore, egile, artisau, laborari guztiei zor diegun errespetuak bultzaturik geratzen garela hor. Alta, plazer ezkutukoa sentitzen dugu izen horien guztien aurrean.
"Oppenheimer" ikusteko indarrak hartzen ditugun bitartean, errepaso txikia emango al diegu bonba atomikoa gai, inspirazio, abiapuntu, iturri, ardatz izan duten hainbat pelikulari?
Shoot The Book bilkuran, topaketan, paperezko eta zeluloidezko akelarrean, kongresuan, istorioak, ipuinak, nobelak zinemaratzeko eskubideak negoziatzen dira. Serio demonio